Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 31-03-2020 r. – DI/100000/43/229/2020

Jakie są zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców zatrudnionych przez polskiego przedsiębiorcę na terenie Polski na podstawie umowy o pracę i umowy zlecenia?

UZASADNIENIE

Dnia 11 marca 2020r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek złożony przez (…) o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców.

Wnioskodawca wskazał, że jest polskim podmiotem, który planuje zatrudniać cudzoziemców pochodzących spoza terytorium państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego, przede wszystkim na podstawie umów cywilnoprawnych o świadczenie usług, sporadycznie umów o pracę (zarówno na czas określony, jak i nieokreślony). Ich ośrodek interesów życiowych będzie jednak znajdował się poza Polską.

W tym celu będą oni przedkładać wnioskodawcy certyfikaty rezydencji podatkowej, które stanowią zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych, wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika, potwierdzające fakt istnienia tam centrum interesów życiowych jednostki, zarówno o charakterze osobistym, jak i zawodowym. Złożenie takiego certyfikatu będzie równoznaczne ze wskazaniem, że całe centrum interesów życiowych cudzoziemca znajduje się w kraju pochodzenia.

Pobyt ww. cudzoziemców w Polsce miałby się obywać: w ramach ruchu bezwizo­wego (pobyt maksymalnie 90 dni w ciągu kolejnych 180 dni), na podstawie wizy (krajowej – legalizującej pobyt na okres od 91 dni do jednego roku, jednolitej zw. Schengen – legalizującej pobyt na okres do 90 dni), na podstawie określonych zezwoleń na pobyt czasowy (do którego wydawana jest tzw. karta czasowego pobytu) – legalizującego pobyt na okres do 3 lat, na podstawie art. 108 ust. 1 lub art. 206 ust. 1 ustawy z 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach tj. stampili.

Wnioskodawca będzie zawiera) z cudzoziemcami umowy będące podstawą zatrud­nienia na okres ważności dokumentu pobytowego (jedną lub więcej umów) i zawierające prawo do okresowych powrotów do ojczyzny w okresie ich realizacji. Celem tych powrotów będzie wypoczynek i angażowanie się w sprawy rodziny pozostającej w kraju stałego zamieszkania, Wnioskodawca zapewni cudzoziemcowi umownie prawo do co najmniej jednego wyjazdu w okresie ważności umowy.

Wnioskodawca w ramach czasu trwania umowy/umów zlecenia/o pracę będzie zle­cał cudzoziemcowi pracę przez wskazywanie konkretnych zamówień, po wykonaniu których zleceniobiorca/pracownik będzie powracał do kraju pochodzenia. Podobnie w okresach przestojów, w ramach których nie istnieje uzasadnienie do pozostawania na terytorium RP, gdzie zleceniobiorca/pracownik nie ma żadnych interesów.

W ramach zatem współpracy ww. cudzoziemcy będą jedynie okresowo pracować – stosownie do ilości zamówień w ramach okresów, na jaki zawarto umowy, przy. czym będą w tym okresie przynajmniej raz opuszczać terytorium RP w celu powrotu do kraju pochodzenia.

Powroty kio ojczyzny będą zabezpieczone umownie i kontrolowane przez służby kadrowe wnioskodawcy – cudzoziemcy będą zobowiązani dostarczać paszporty w celu wykonania ich kserokopii, gromadzenia ich oraz prowadzenia ewidencji częstotliwości i czasu trwania wyjazdów.

Wnioskodawca zadał pytanie czy obywatele państw obcych innych niż państwa Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w szczególności Ukrainy, Republiki Białorusi, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Gruzji i Republiki Armenii, których wnioskodawca zamierza zatrudnić w celu świadczenia usług lub pracy w Rzeczypospolitej Polskiej, będą podlegać obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w sytuacji, gdy ich pobyt w Polsce w okresie realizacji tytułu podlegania tym ubezpieczeniom nie będzie niezmienny, tj. gdy w okresie tym będą oni opuszczać terytorium RP w celu powrotu do kraju pochodzenia, gdzie znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych, potwierdzone przedłożonym wnioskodawcy certyfikatem rezydencji podatkowej państwa pochodzenia.

Zdaniem wnioskodawcy na tak postawione pytanie w opisanym niżej stanie faktycz­nym zdarzenia przyszłego nie będą oni podlegali obowiązkowi ubezpieczeń społecznych z uwagi na fakt, Że ich pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego (w rozumieniu art. 5 ust. 2 sus). Nie zrywają oni związku z krajem pochodzenia, gdzie pozostaje centrum ich interesów i aktywności życiowych i dokąd regularnie powracają zarówno w okresie obowiązywania umowy zlecenia/o pracę z wnioskodawcą, jak i po jej wykonaniu.

Zgodnie z ort. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wy­danie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubez­pieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indy­widualna). Jednocześnie art. 83d sus stanowi, że Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym (…).

W opisanym wyżej stanie faktycznym pobyt cudzoziemców na terenie Polski nie miałby charakteru stałego, ponieważ ich centrum interesów życiowych nie znajdowałoby się w Polsce. Wnioskodawca jako podmiot zatrudniający cudzoziemców, niezależnie od obowiązku uzyskania dokumentu legalizującego pracę (oświadczenia o powierzeniu pracy, zezwolenia na pracę), zobowiązany byłby sprawdzać status pobytowy zatrudnianego personelu (art. z art. 2 i 3 ustawy z 15 czerwca 2012 r o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Art. 5 ust. 2 sus stanowi, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych, mimo katalogu definicji, nie wskazuje samodzielnie na rozumienie pojęcia charakteru pobytu stałego. Interpretacja indywidualna, o którą zwraca się strona, polega na subsumcji opisanego stanu faktycznego pod normę sus, wykładnia i stosowanie którego należą do obowiązków tego organu. Skarżący opisał wyżej zdarzenie przyszłe i dąży do ustalenia, czy podpada ono pod normę art. 5 ust. 2 sus, W tej sytuacji charakter pobytu osób opisywanych we wniosku o dokonanie interpretacji (pierwotny wobec ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym) nie był stały.

Za przyjęte w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego można uznać stanowisko, zgodnie z którym z art. 5 ust. 2 ustawy systemowej nie wynika wymóg łącznego spełnienia dwóch wymienionych w tym przepisie przesłanek niepodlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przez obywateli państw obcych. Przepis ten kreuje dwie niezależne od siebie kategorie określonych w nim osób,- które obowiązkowi temu nie podlegają. Są nimi – po pierwsze – obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Polski nie ma charakteru stałego oraz – po drugie – obywatele państw obcych, którzy zatrudnieni są w wymienionych w tym przepisie placówkach (zamiast wielu zob. wyroki Sądu Najwyższego z 28 maja 2008 r. I UK 303/07 i z 17 stycznia 2007 r. I UK 225/06).

Stanowisko przeciwne, sugerujące poprawność innej wykładni tego przepisu było już wielokrotnie przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego i nie zostało podzielone ani w powołanych wyżej orzeczeniach, ani w późniejszych judykatach potwierdzających pogląd, zgodnie z „którym użycie w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej spójnika „i” wskazuje na objęcie zakresem normowania tego przepisu dwóch odrębnych kategorii osób (wyroki Sądu Najwyższego z 6 września 2011 r. I UK 60/11, 16 czerwca 2011 r., III UK 215/10, 6 stycznia 2009 r., I! UK 116/08}. Ta utrwalona w orzecznictwie Sądu Najwyższego wykładnia służy realizacji wspomnianej wartości porządku prawnego, zapewnianej w tym przypadku przez jednolitość orzecznictwa samego Sądu Najwyższego oraz zgodność orzecznictwa sądów niższych instancji z wykładnią prawa dokonywaną jednolicie przez Sąd Najwyższy (zob. zamiast wielu wyrok Sądu Najwyższego z 1 października 2019 r., I UK 194/18).

Dodatkowo warto przypomnieć orzeczenie SN z 28 maja 2008 r., sygn. akt I UK 303/07, gdzie wskazano, że gdyby wnioskować a contrario z art. 5 ust. 2 sus, obowiązkowi ubezpieczenia społecznego podlegaliby obywatele państw obcych zatrudnionych w placówkach dyplomatycznych w każdym przypadku stwierdzenia, że ich pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej miał charakter stały,

O zastosowaniu zwolnienia wskazanego w art. S ust. 2 sus decyduje okoliczność, gdzie w okresie wykonywania czynności stanowiących tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych danej osoby, co z kolei należy analizować z perspektywy sposobu realizacji działalności, z której wynika ustawowy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym (wyroki Sądu Najwyższego z 6 września 2011 r., I UK 60/11 i 17 września 2009 r il UK 11/09).

W tym ujęciu stały pobyt, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, to pobyt niezmienny w okresie realizacji tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. For­malny status pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest natomiast drugorzędny.

Przykładowo zatem ubezpieczeniom społecznym nie będzie podlegała osoba mająca zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polsce albo będąca wspólnikiem jednoosobowej spółki z o.o., lecz zamieszkała na stałe w innym państwie i pojawiająca się w Polsce okazjonalnie lub regularnie celem dopilnowanie sposobu wykonywania tej działalności gospodarczej (funkcjonowania spółki) przez zatrudnione w niej osoby (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 6 września 2011 r., I UK 60/11).

Również jednak w przypadku pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom spo­łecznym i tytułu wynikającego z wykonywania umowy zlecenia istotne jest, czy podczas wykonywania wyżej wymienionych działalności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski, niezależnie od administracyjnych gwarancji pobytu. W konsekwencji przyjazd, choćby i cykliczny (regularny}, do Polski celem wykonywania aktywności zawodowej czy świadczenie usług na podstawie umowy zlecenia albo umowy o pracę nie będzie powodował objęcia obywatela państwa trzeciego polskim systemem ubezpieczenia społecznego. Natomiast stałe przebywanie w Polsce w okresie wykonywania tych czynności (np. zamieszkanie w Polsce i stałe nieprzerwane wykonywanie usług w tym okresie), chociażby przez krótki (sumarycznie) czas determinowany czasowym zezwoleniem na pobyt, będą prowadzić do objęcia polskim systemem ubezpieczeń społecznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 1 października 2019 r., I UK 194/18).

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko przedsiębiorcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 34 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców, w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów i osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia oraz osobami z nimi współpracującymi. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym nie posługuje się kryterium obywatelstwa czy np. miejsca zamieszkania lub pobytu. Oznacza to, że obowiązkiem ubezpieczeń społecznych są objęci także cudzoziemcy, o ile spełniają warunki do podlegania ubezpieczeniom społecznym, a tak jest, gdy z cudzoziemcem zostaje zawarta umowa o pracę lub umowa zlecenia. Istotnym dla objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych jest więc:

• fakt zawarcia z polskim podmiotem np. umowy o pracę lub umowy zlecenia, czyli umowy rodzącej zgodnie z przepisami obowiązek ubezpieczeń społecznych oraz
• wykonywanie pracy w ramach tej umowy na obszarze Polski.

Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie uzależniają objęcia ubezpieczeniami społecznymi od posiadanego obywatelstwa, miejsca zamieszkania czy pobytu, jak również od tego przez jaki czas praca jest świadczona, natomiast istotny jest fakt zawarcia z polskim podmiotem umowy rodzącej zgodnie z przepisami obowiązek ubezpieczeń społecznych oraz wykonywanie pracy w ramach takiej umowy na obszarze Polski.

Jedynie ratyfikowana umowa międzynarodowa, jako prawo nadrzędne, może wykluczyć zastosowanie polskich przepisów w tym zakresie. Cudzoziemiec zatrudniony w Polsce nie będzie podlegał ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczeń społecznych jeśli obowiązek taki wyklucza umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną, lub prawo wspólnotowe. Z treści wniosku o wydanie interpretacji nie wynika jednakże, iż taka sytuacja ma miejsce.

Ponadto w myśl art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w tej ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego t którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 12 lipca 2017 r. (sygn. II UK 295/16) „termin „nie podlegają ubezpieczeniom społecznym obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego”, należy dekodować w powiązaniu z systemem ubezpieczenia społecznego, a nie przez odwoływanie się do przepisów o charakterze meldunkowym, ilościowym (…) punktem odniesienia dla wyjaśnienia kwestii, czy pobyt cudzoziemca nie ma charakteru stałego, jest wymieniony w tym przepisie obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym. Skoro ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych określa zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, to podlegają im także obywatele państw obcych, którzy podejmują działalność stanowiącą podstawę objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. (…) Stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia, przy czym nie ma większego znaczenia okoliczność dotycząca tego, jaką administracyjną gwarancję prowadzenia działalności lub zapewnienie pobytu miał w Polsce obywatel państwa obcego. (…) O tym, czy dany pobyt ma charakter stały nie decyduje więc stały pobyt w sensie „długotrwałości i stałości pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej”, albowiem w takim wypadku wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych podlegaliby ci cudzoziemcy, których pobyt nie ma „takich cech”, choć spełnialiby warunki podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (…)”. Podobnie w kwestii podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców wykonujących m.in, umowy zlecania wypowiedział się również Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach z 13 grudnia 2016 r. (III AUa 1250/16) i z 20 grudnia 2016 r. (III AUa 1249/16).

Jednocześnie wnioskodawca powołuje się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 2019 r. (sygn.akt I UK 194/18). W wyroku tym czytamy, że: „w orzecznictwie Sądu Najwyższego opartym na (…) wykładni art. 5 ust. 2 ustawy systemowej wyjaśniono, że o podleganiu albo niepodleganiu cudzoziemca ubezpieczeniom społecznym w Polsce z tytułu aktywności rodzącej taki obowiązek nie decyduje charakter dokumentu pobytowego, jakim legitymuje się cudzoziemiec ani nawet długość pobytu cudzoziemca, lecz okoliczność, czy w okresie prowadzenia działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym faktyczny pobyt na terytorium Rzeczypospolitej miał charakter stały czy też czasowy. Sąd Najwyższy opowiedział się bowiem wyraźnie za tym, by o zastosowaniu art 5 ust. 2 ustawy systemowej decydowało to, gdzie w okresie wykonywania czynności stanowiących tytuł do podlegania ubezpieczeniom społecznym znajduje się centrum interesów życiowych i zawodowych danej osoby, co z kolei należy analizować z perspektywy sposobu realizacji działalności, z której wynika ustawowy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym (wyroki Sądu Najwyższego: z 6 września 2011 r. I UK 60/11, LEX nr 1102994; z 17 września 2009 r., II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134). W tym ujęciu stały pobyt, o którym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy systemowej, to, pobyt niezmienny w okresie, realizacji tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Formalny status pobytu cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest zatem nieistotny. W konsekwencji przyjęto, że cudzoziemiec prowadzący pozarolniczą działalność jako wspólnik jednoosobowej spółki z o. o. podlegał ubezpieczeniom społecznym, gdy przebywał z tego powodu ciągle w Polsce choć jedynie na podstawie zezwolenia na czas oznaczony (wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2009 r., II UK 11/09, OSNP 2011 nr 9-10, poz. 134). Natomiast ubezpieczeniom społecznym nie będzie podlegała osoba mająca zarejestrowaną działalność gospodarczą w Polsce albo będąca wspólnikiem jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, lecz zamieszkała na stałe w innym państwie i pojawiająca się w Polsce okazjonalnie lub regularnie celem dopilnowanie sposobu wykonywania tej działalności gospodarczej (funkcjonowania spółki) przez zatrudnione w niej osoby (zob. zmierzającą w tym kierunku argumentację w wyroku Sądu Najwyższego: z 6 września 2011 r. 1 UK 60/11, LEK nr 1102994). Z takiej wykładni art. 5 ust. 2 ustawy systemowej wynika, że zarówno w przypadku pracowniczego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym jak i tytułu wynikającego z wykonywania umowy zlecenia sam zamiar czasowego przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też legitymowanie się jedynie zezwoleniem na pobyt czasowy nie mają rozstrzygającego znaczenia. Istotne jest jedynie, czy podczas wykonywania wyżej wymienionych działalności można mówić o stałym przebywaniu danej osoby na terytorium Polski. W konsekwencji przyjazd, choćby i cykliczny (regularny), do Polski celem wykonywania pewnych aktywności zawodowych jak np. prowadzenie wykładów, czy świadczenie usług doradczych na podstawie umowy zlecenia albo umowy o pracę nie będzie powodował objęcia obywatela państwa trzeciego polskim systemem ubezpieczenia społecznego, Natomiast stałe przebywanie w Polsce w okresie wykonywania tych czynności (np. zamieszkanie w Polsce i prowadzenie wykładów lub badań przez jeden semestr), chociażby przez krótki (sumarycznie) okres czasu determinowany czasowym zezwoleniem na pobyt, będą prowadzić do objęcia polskim systemem ubezpieczeń społecznych.”

Prezentując stanowisko wnioskodawca zmierza do przekonania organu, że pobyt na terenie Polski pracowników i zleceniobiorców wnioskodawcy w okresie świadczenia pracy nie ma charakteru pobytu stałego. Rozważania wnioskodawcy, w dużej mierze koncentrują się na charakterze tego pobytu i czynnościach wnioskodawcy, jakie podejmie, by wykazać, że pobyt ten nie ma takiego charakteru.

Istotnym w tym miejscu jest stwierdzenie zawarte w wyroku Sądu Najwyższego, że „o tym, czy dany pobyt ma charakter stały nie decyduje więc stały pobyt w sensie „długotrwałości i stałości pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej”, albowiem w takim wypadku wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych podlegaliby ci cudzoziemcy, których pobyt nie ma „takich cech”, choć spełnialiby warunki podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (…). Pracownicy i zleceniobiorcy wnioskodawcy będą świadczyć swą pracę w Polsce i dopiero po wykonaniu konkretnych zamówień- czy nawet całej pracy będą powracali do swojej ojczyzny. Wnioskodawca wskazuje wprost, że w ramach czasu trwania umowy/umów zlecenia/o pracę będzie zlecał cudzoziemcowi pracę przez wskazywanie konkretnych zamówień, po wykonaniu których zleceniobiorca/pracownik będzie powracał do kraju pochodzenia;

W świetle powyższego, nie sposób zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, iż okoliczność braku stałego pobytu cudzoziemców na terenie Polski jest wystarczającą przesłanką do zwolnienia takich osób z podlegania ubezpieczeniom społecznym, W konsekwencji, cudzoziemcy, z którymi wnioskodawca zawrze umowy o pracę i umowy zlecenia będą podlegać ubezpieczeniom społecznym na zasadach właściwych dla pracowników i zleceniobiorców wynikających z art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

źródło: https://bip.zus.pl

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję